Siempre hay alguien caminando junto tí.

Publicat per jbravo | 2 Oct, 2006
    alfredo 2¿A cuántas personas llegamos a conocer en nuestra vida? ¿A mil? ¿A diez mil? ¿A cien mil? Unas vienen, otras pasan junto a tí y algunas se van. Unos te dejan un buen sabor de boca, otros te regalan su presencia y algunos dejan en tí una profunda huella. También hay quien te marca de otro modo, pero de esos no toca hablar ahora. Yo me refiero a aquellas personas que un día, sin llamar a la puerta, entran en tu intimidad, caminan junto a tí, y te impregnas de ellas. Las disfrutas poco a poco, como si una desatención pudiera provocar distraerte de lo esencial, con miedo a no tomarlo todo, como el agua que se escurre entre tus dedos. Hay personas que condicionan tus ánimos de tal modo que se confunden en lo cotidiano de tí mismo. Pero, a veces, después de haber sentido su compañía como parte de tí mismo, se marchan. Y se llevan con ellas un trozo de tu corazón, o de tu alma. Y te dejan sentado, con la mirada perdida en ninguna parte, con la sensación de que el vacío que hay en tí puede pesar como aire de plomo. Ellos se llevan parte de tí y tú te quedas con parte de ellos. Un intercambio que parece absurdo, pues nadie queda satisfecho. Hay personas que un día llaman a tu puerta y luego se marchan sin avisar, sin decir adiós. Cuando la ausencia de alguien se transforma en recuerdo nostálgico, uno cree que la vida es injusta. Pero lo injusto es no creer en la vida. Porque el camino sigue, y otros vendrán a andarlo contigo. Si sólo te dejó el recuerdo, agárrate fuerte a él y no lo pierdas, porque el camino será más enriquecedor.
    Por tí, hermano, para que sigas conmigo en el camino.
    Para Alfredo Bravo. Hoy hace siete años.

2 Comentaris & 0 Retroenllaços de "Siempre hay alguien caminando junto tí."

    Quans cops penso: Quina relació tindria jo ara amb tú? i sé que t'explicaría les meves coses i opinaries com sempre, fos la que fos la teva opinió, jo l'encaixaría mes o menys. Però pensant... això es un amic, que diu el que sent.I tú explican-me les teves histories, aparentment segur dels teus fets, però débil com un bebé. El que segur fariem es recordar la nostra infantesa com sempre feiem, ens repetiem les mateixes vivences però que mai faltessin. Ja no estic triste quan penso amb tú, et recordo com una part de la meva vida molt viva, i sempre tinc un moment, per petit que sigui, per pensar amb tu i explicar-te coses d'aqui. No estás, pero hi ets, i serás sempre perque... t'estimo.

    Publicat per Carme 03 Oct 2006, 10:56
     

    Molt maco, Carme, el que has escrit. Com diu el meu article, sempre hi ha algú caminant amb tú, fent el camí junts. Una abraçada.

    Publicat per Jordi Bravo 04 Oct 2006, 12:00
     

Els comentaris d'aquest bloc estan moderats i son revisats pel seu propietari abans de ser publicats

 















Primer mes de l'any: